بیایید به بدبختی‌هایمان فکر کنیم.

چند ماه پیش با خوان (Juan) توی اینستاگرام حرف می‌زدم. یک ویدئوی رقص ایرانی برایش فرستاده بودم و نوشته بودم ایرانی‌ها اینطور می‌رقصند. با ایموجی چشمک و خنده جواب داد که مگر رقص در ایران ممنوع نیست؟ آن موقع که هیجان وطن‌دوستی‌ و رگ غیرتم به جوش آمده بود طوری توی پر اش زدم که تا سه روز ازم معذرت می‌خواست. 

دیروز بعد از جریان دستگیری و اعتراف گرفتن از دختر رقاص،‌ یادش افتادم. او دیگر اینجا نیست، وگرنه همینجا می‌گرفتم و دستش را می‌بوسیدم که بله ما ملتی هستیم به غایت بدبخت و فلکزده، درمانده و غمگین که چهار دهه‌ست اساسی‌ترین حقوق‌مان که در بدترین و دیکتاتوری‌ترین جوامع دنیا حتی کسی به حق بودنش هم فکر نمی‌کند را از ما دریغ کرده‌اند.